استفاده مى شود:

(فَأَخْرجْنا مَنْ كانَ فِيها مِنَ الْمُؤْمنين* فَما وَجَدْنا فيها غَيْرَ بَيت مِنَ الْمُسْلِمينَ).[1]

«از آن (دهكده اى كه قرار بود بر آن بلا نازل كنيم) مؤمنان را خارج كرديم، و در آن جا جز يك خانه (خانواده لوط) خانه مسلمانى پيدا نكرديم».

ولى اگر اين سؤال، نسبت به سه معناى اخير باشد، به طور مسلم، رابطه ميان آنها عموم و خصوص است; يعنى: همه افراد با ايمان مسلمانند، ولى هر مسلمانى مؤمن نيست; زيرا در معناى اوّل، در ايمان، اعتقاد قلبى، و در دومى پرداختن به وظايف، و در سومى شناسايى جانشينان پيامبر شرط شده است، در صورتى كه در تحقق اسلام، هيچ كدام از اينها شرط نيست.

3) آيا موضوع احكامى از قبيل پاكى بدن و مصونيت جان و مال و حلال بودن ذبيحه و... در آيين اسلام، مبتنى به ايمان است يا اسلام؟

پاسخ: اگر اين سؤال مربوط به معناى رايج و شايع باشد، بايد گفت موضوع احكام در آيين اسلام، همان تسليم و ايمان ظاهرى است و هرگز تسليم قلبى و ايمان باطنى در آنها لازم نيست.

ولى اگر اين سؤال مربوط به معناى سه گانه ديگر و بالاخص معناى اوّل از آنها كه اسلام را مربوط به ظاهر و ايمان را امر قلبى مى داند باشد، بايد گفت موضوع احكام در آيين اسلام، باز همان اسلام است، نه ايمان و اين حقيقت، از تاريخ زندگى پيامبر و روايات جانشينان وى به خوبى استفاده مى شود; زيرا در صدر اسلام هر كسى به اسلام تظاهر مى كرده، هر چند كه در دل ايمان نداشت، اسلام او