«لا تُحاسِدُوا وَلا تُباغِضُوا، وَلا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً وَكُونُوا عِبادَ اللّهِ اِخواناً;[1]

حسد مورزيد; بغض و دشمنى مكنيد; غيبت منماييد; بندگان خدا و با يكديگر برادر باشيد».

ضررهاى غيبت

بدگويى پشت سر مردم، ضررهاى فردى و اجتماعى فراوانى دارد; از نظر فردى، بدگويى، ستم به برادر مؤمن و مسلمان به شمار مى رود; چه ستمى بالاتر از اين كه انسان آبرو و حيثيت يك فرد را كه با هيچ چيز قابل جبران نيست پايمال كند.

بعضى از ضررهاى اجتماعى بدگويى با ضررهاى دو صفت رذيله بدبينى و عيب جويى كه در بحث هاى پيش به طور فشرده درباره آفتاب آنها بحث شده، مشترك است:

1. اجتماع آلوده به غيبت، هرگز روى وحدت و يگانگى و صميميت و الفت را نخواهد ديد، و يك اجتماع رشد يافته انسانى كه بايد سراسر عاطفه و محبت باشد، نخواهد بود.

2. تعاون و همكارى در هدف هاى مقدس اجتماعى، بر اساس حس اعتماد به مردم استوار است; اجتماعى كه عيوب مردم را فاش مى سازد و پرده از روى افعال و اعمال آنها برمى دارد، حس اعتماد را كه زاييده حسن ظن به مردم است، نابود مى سازد.

3. بدگويى پشت سر مردم، آتش كينه و عداوت را دامن مى زند; زيرا شخصى كه پشت سر او بدگويى شده، از اين كه راز وى فاش شده و آبروى او