پيش گفتار

گرايش بشر معاصر به دين

و

لزوم تدوين منشور عقايد

جهان معاصر را، عصر صنعت و تكنيك مى دانند، زيرا بشر در قرن اخير به پيشرفتهاى چشمگيرى در اين زمينه دست يافته است، و جا دارد كه اين امر از ويژگيهاى آن به شمار آيد. ولى در كنار اين ويژگى، پديده فرهنگى عظيمى نيز وجود دارد، كه همانا توجه انسان معاصر به دين و ارزش هاى دينى است.

گرايش به دين، از اصيل ترين و كهن ترين گرايشهاى انسانى است كه تاريخ از آن ياد كرده و مى كند، و به گواه أسناد و مدارك متقن در هيچ دوره اى، زندگى بشر از توجه به دين و احساس مذهبى خالى نبوده است. مع الوصف پس از رنسانس و دگرگونى در روشهاى علمى و سرانجام تسلط انسان بر طبيعت، در اثر برخى از عوامل سياسى و فرهنگى، توجه به دين كمرنگ گشت و يك نوع بى اعتنايى نسبت به دين در جوامع غربى رخ داد. آنگاه رفته رفته اين بيمارى به كشورهاى شرقى نيز سرايت كرد و گروهى را تحت تأثير قرار داد، و اين موج تا آنجا پيش رفت كه تصور شد علم جديد مى تواند به همه نيازهاى بشر پاسخ گويد و خواسته هايى را كه دين تأمين مى كرد، برآورده سازد.

ولى بروز يك رشته عوامل و پديده هاى ويرانگر، بر اين تصوّر خط بطلان كشيد و ثابت كرد كه بشر هيچ گاه از دين و رهبريهاى آن بى نياز نبوده و هيچ