در مورد «وعيد» چنين نيست، چون كيفر دادن حق كيفر دهنده است، و او مى تواند از حق خود بگذرد. ازينروى هيچ مانعى ندارد كه برخى از كارهاى نيك، زشتى وتبعات كارهاى بد را بپوشاند كه در اصطلاح به آن «تكفير» مى گويند.[1] در قرآن برخى از اعمال نيك مايه تكفير اعمال بد شمرده شده، كه يكى از آنها اجتناب شخص از گناهان بزرگ است. چنانكه مى فرمايد:(إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَونَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيّئاتِكُمْ وَنُدْخِلْكُمْ مُّدْخَلاً كَريماً)(نساء/31): چنانچه از گناهان بزرگ دورى جوييد ما گناهان كوچكتان را مى پوشانيم وشما را به جايگاه ارجمندى وارد مى كنيم.

اعمالى همچون توبه[2]، صدقه پنهانى[3] و غيره نيز داراى چنين اثرى هستند.

اصل يكصد و هيجدهم

خلود و جاودانگى در عذاب دوزخْ ويژه كافران است، و بر مؤمنان گنهكار ـ كه جانشان به نور «توحيد » روشن است ـ راه آمرزش و خروج از آتش بسته نيست، چنانكه مى فرمايد: (إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ و يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَد افْتَرى إِثْماً عَظِيماً)(نساء/48): خداوند هرگز شرك را نمى آمرزد، ولى گناهان ديگر را در مورد هركس كه بخواهد مى آمرزد; و هركس به خدا شرك ورزد مرتكب گناه بزرگى شده است.

آيه فوق، كه صريحاً از امكان آمرزش همه گناهان (به استثناى شرك) گزارش مى دهد، بيشك ناظر به اعمال سوء انسانهايى است كه بدون توبه