اصل هشتم

نظام جهان بر پايه علت و معلـول استـوار است، و ميـان پديده هـاى آن رابطه عِلّى ومعلولى برقرار مى باشد. تأثير هر پديده در پديده ديگر مشروط بهاذن و مشيت الهى بوده، و اراده حكيمانه الهى بر اين استوار گرديده استكه فياضيّت خويش را غالباً از طريق نظام اسباب و مسبّبات تحقق بخشد.

قرآن كريم هر دو مطلب فوق را بيان كرده است: هم اينكه ميان پديده هاى طبيعى رابطه سببيّت حاكم است، و هم اينكه تأثيرگذارى هر علت و سببى در جهان، وابسته به اذن و مشيت كلّى الهى است. در مورد نخست كافى است به آيه زير توجه نماييم:

(وَأَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمراتِ رِزْقاً لَكُمْ) (بقره/22): از آسمان آب فرو آورد و به سبب آن آب ميوه هايى را براى روزى شما (از دل خاك) بيرون آورد.

ودر مورد دوم نيز توجه به آيه زير كافى است:

(وَالْبَلَدُ الطَيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبّهِ)(اعراف/58) و گياه سرزمين پاكيزه به اذن پروردگار مى رويد.و به همين مضمون است آيات :102، 249، 251/بقره، 49، 166/ آل عمران.[1]

اصل نهم

هستى مساوى با طبيعت مادى نيست، بلكه بخشى از جهان آفرينش را