اگر بنا باشد اين بحث را با مسائل علوم طبيعى نيز تطبيق دهيم، بايد بگوييم: ژن هاى سلول هر انسانى در بر گيرنده اين ويژگى روحى است كه با رشد سلول نيز پرورده مى گردد. گذشته بر اين در حديثى كه با سند معتبر نقل شده است اين تفسير تأييد شده است.

عبداللّه بن سنان مى گويد: از امام صادق(عليه السلام) پرسيدم مقصود از «فطرة اللّه» چيست؟ فرمود:

«هي الإسلام فطرهم اللّه حين أخذ ميثاقهم على التوحيد فقال: ألست بربّكم[1]; مقصود از فطرت، اسلام است. خداوند از تمام انسان ها بر توحيد پيمان گرفته است و فرموده است: آيا من پروردگار تو نيستم؟ همگى گفتند: بلى».

نارسايى هاى اين نظريه

اين نظر در حالى كه به مراتب از نظر پيش استوارتر است ولى خالى از يك رشته نارسايى ها نيست كه برخى را يادآور مى شويم:

1. ظاهر آيه حاكى است كه اين جريان در گذشته انجام گرفته است. به گواه اين كه مى گويد:(وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ) و لفظ «إذ» در ماضى به كار مى رود.[2] به عبارت ديگر خطاب قرآن به پيامبر يا به همه مردم در ظرف نزول قرآن است، ولى ظرف عهد و هنگام پيمان گيرى در گذشته مى باشد. آن جا كه مى گويد: «به ياد آر زمانى را كه پروردگارت از پشت بنى آدم نسل آنان را گرفت».