2. اگر اين پيمان به صورت آگاهى كامل گرفته شده است چطور كسى فعلاً از اين پيمان خبر ندارد؟ اين كه برخى از طرفداران اين نظريه براى رفع اشكال دست و پا مى زنند و مى گويند: آن چه فراموش شده است وقت پيمان است نه خود پيمان، به گواه اين كه اثر آن كه همان ميل به خداشناسى است در روح ما باقى است، چندان جالب نيست، زيرا هرگز معلوم نيست آن چه كه در روح ما از حس خداشناسى وجود دارد، مربوط به چنين پيمانى باشد، چه بسا ممكن است مربوط به فطرى بودن مسئله خداشناسى باشد.

تصور اين كه گذشت زمان مايه اين فراموشى شده است صحيح به نظر نمى رسد، زيرا طول اين مدت، به مراتب كم تر از فاصله انسان با رستاخيز است و در روز قيامت حوادث جهان از خاطر آنان محو نمى شود. و بهشتيان به دوزخيان مى گويند:

(...أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقّاً فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقّاً قالُوا نَعَمْ...).[1]

«ما آن چه را پروردگارمان وعده كرده بود، حق و پا بر جا يافتيم آيا شما نيز آن چه كه پروردگارتان وعده داده بود حق يافتيد؟ مى گويند: بلى».[2]

3. اصولاً هدف از اخذ پيمان اين است كه افراد بر طبق آن عمل كنند و عمل بر آن، فرع يادآورى است. اگر كسى از اين پيمان خاطره اى در انديشه خود نداشته باشد، چگونه خدا مى تواند حجت را بر مردم فراموش كار تمام كند