ماده هاى «عبد» و «دعا» مراجعه كند تا مشاهده نمايد كه چگونه يك مضمون در آيه اى به لفظ عبادت و در آيه ديگر همان مضمون به لفظ «دعوت» وارد شده است و اين خود گواه بر اين است كه مقصود از دعوت در اين آيات، عبادت و پرستش است نه مطلق ندا و صدا كردن.

شما اگر مجموع آيات قرآن را كه در آن ها لفظ دعوت در معناى عبادت به كار رفته است، به دقت بررسى كنيد، خواهيد ديد كه اين آيات يا درباره خداى بزرگ جهان است كه همه موحدان به الوهيت و ربوبيت و مالكيت و ... او اعتراف دارند يا در مورد بت ها است كه پرستش گران، آن ها را خدايان كوچك و مالكان مقام شفاعت مى دانستند. در اين صورت استدلال با اين آيات براى مورد بحث كه دعوت يكى از اوليا و استغاثه فردى از يكى از آنان، با هيچ يك از اين صفات قرين و همراه نيست، به راستى شگفت آور است!

آگاهى از عقايد بت پرستان عصر رسالت به روشنى از روى اين حقيقت پرده بر مى دارد. از اين جهت در اين مورد به طور فشرده بحث مى كنيم.