قرآن مجيد براى جهان هستى مدبرانى را معرفى مى كند. آن جا كه مى فرمايد:

(فَالمُدَبِّراتِ أَمْراً).[1]

«سوگند به آن هايى كه امور جهان را تدبير مى نمايند».

قرآن براى عرش خدا كه سراسر هستى عرش قدرت اوست، حاملانى معرفى مى نمايد و مى فرمايد:

(الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْش وَمَنْ حَولَه يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ...).[2]

«آنان كه حاملان عرشند و آن ها كه در اطراف آن قرار دارند خدا را ستايش و از هر نقصى تنزيه مى نمايند».

قرآن مجيد براى صيانت بشر از خطا و خطر، حافظان و نگهبانانى را معرفى مى كند و مى فرمايد:

(وَهُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَيُرْسِلُ عَلَيْكُمْ حَفَظَةً حَتّى إِذا جاءَ أَحدكُمُ الموت تَوَفَّتْهُ رُسُلنا...).[3]

«او است مقتدر و مافوق بندگان خود، و براى شما نگهبانانى قرار مى دهد تا روزى كه اجل يكى از شما فرا برسد فرستادگان ما جان او را مى گيرند».

از اين آيات و هم چنين آيات ديگر استفاده مى شود كه كارهاى الهى بدون اسباب و عوامل آگاه، مانند فرشتگان و يا ناآگاه، مانند عوامل طبيعى انجام نمى گيرد.