مردم را با آن سرشته و آفريده است، در آفرينش خدا تغييرى راه ندارد.(كه افراد را با فطرت هاى گوناگون بيافريند) اين است آيين استوار، ولى بيش تر مردم نمى دانند».

در اين آيه، نه تنها مسئله «خداشناسى» يك امر فطرى معرفى شده، بلكه دين هم يك امر فطرى معرفى شده است. دقت در آيه مى رساند كه دين، اعم از اصول و فروع، با فطرت و خلقت بشر عجين گرديده است. حالا چگونه اصول تعاليم اسلام اعم از عقيده و عمل، با فطرت انسان مطابق است، خود بحث گسترده اى دارد كه فعلاً وارد آن نمى شويم و در بحث خاتميت [1] به گونه اى در اين مورد بحث كرده ايم. و حقيقت دين، جز راه و رسم زندگى، و طريقى كه انسان براى رسيدن به سعادت بايد آن را بپيمايد، چيز ديگرى نيست.

هدايت همگانى موجودات جهان

هدف از آفرينش انسان، تحصيل سعادت و كمال ممكن است. و خداوند هر فردى از افراد انسان، بلكه هر نوعى از موجودات جهان را براى نيل به آن كمال ممكن، هدايت و رهبرى كرده و با وسايلى مجهز ساخته است. قرآن به اين هدايت تكوينى، كه جنبه همگانى دارد و مخصوص انسان نيست، در آيات ديگر تصريح كرده است. آن جا كه مى فرمايد:

2. (...رَبُّنَا الَّذى أَعطْى كُلَّ شَىء خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى).[2]

«خداى من كسى است كه به هر چيز، وجود عطا كرده و سپس آن