بديهى بودن، فطرى نيز باشد و از آن جا كه وجود ما با گرايش به خدا سرشته شده است او براى ما به صورت يك امر بديهى، تجلى مى كند.

خداخواهى و خداجويى انسان

برخى از مفسران از آيات قرآن مسئله اذعان به خدا را امر فطرى تلقى كرده و آن را در رديف ساير تمايلات درونى انسان قرار داده اند و مى گويند: اگر انسان فطرتاً ميل به خوبى ها دارد و از بدى ها منزجر مى باشد، بالذات خواهان راستگويى و امانت دارى و دادگرى است و از دروغ و خيانت و ظلم منزجر مى باشد، هم چنين اگر خدا خواه و خداجو است و پيوسته كشش به فراسوى ماده دارد، همه به خاطر اين است كه ميل به اين امور، با خلقت او خمير شده كه خواه ناخواه به سوى خدا و خوبى ها كشيده مى شود و از الحاد و بدى ها منزجر مى باشد.

در اين بخش با دو دسته از آيات روبرو مى شويم: يك گروه از آن ها مجموع تعاليم دين را از عقيده و عمل، فطرى تلقى كرده و همه را به صورت ندايى درونى قلمداد مى كند. گروه ديگر، تنها گرايش به خدا را در زمينه بروز حوادث بد و سهم گين، يك امر فطرى ياد كرده است. اينك ما آيات هر دو بخش را متذكر مى گرديم.

فطرى بودن اصول تعاليم دين

1. (فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللّهِ الّتى فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللّهِ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلكِنَّ أَكْثَرَ النّاسِ لا يَعْلَمُونَ).[1]

«يك راست[2] به (آيين خدا) رو آور، (دين) سرشتى است كه خدا