دانست و يا ناديده گرفت، زيرا شكست ها و ناكامى ها و بلاها و گرفتارى ها معلول كوتاهى هاى فردى و اجتماعى انسان است.

جوان الكلى يا معتاد در انتظار يك رشته مصايب است. ملتى كه در مسير سيل ها، سد نمى سازد و در نقاط زلزله خيز، خانه هاى ضد زلزله بنا نمى كند، يك چنين جامعه مقصر، در كمين بلاهاى خانمان برانداز است. از اين رو خداوند مى فرمايد:

(وَما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَة فَمِنَ اللّهِ وَما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَة فَمِنْ نَفْسِكَ).[1]

«آنچه از نيكى ها به تو مى رسد، از ناحيه خدا است و آن چه از بدى به تو مى رسد، از ناحيه خود تو است».

پيامبران خدا پيوسته گروهى را كه وجود پيامبران را به فال بد مى گرفتند و بدى ها و ناكامى ها را از ناحيه آنان مى دانستند، مذمت مى كردند و مى گفتند:

(قالُوا طائِرُكُمْ مَعَكُمْ ءَإِنْ ذُكِّرْتُمْ...). [2]

«سرنوشت شما كه نتيجه اعمالتان مى باشد با شما است اگر متذكر گرديد».

اگر در آيه ديگر مى گويد:

(...أَلا طائِرُهُمْ عِنْدَ اللّهِ وَلكِنَّ أَكْثَرهُمْ لا يَعْلَمُون).[3]

«سرنوشت آنان نزد خداست و بيشترشان نمى دانند».[4]

مقصود اين است كه خداوند بزرگ در پرتو علم و آگاهى وسيعى كه دارد از سرنوشت شما مطلع است.