10. (اَلَّذِى أَعْطى كُلّ شَىْء خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى).[1]

«خدايى كه آفرينش همه چيز را او بخشيده، سپس آن را هدايت كرد».

11. (الَّذِى خَلَقَ فَسَوّى* وَالَّذِى قَدَّرَ فَهَدى).[2]

« خدايى كه همه چيز را آفريد و به آن پرداخت، خدايى كه هستى هر چيزى را اندازه گيرى كرد و هدايت نمود».

اين آيات، توحيد در خلقت را به روشنى بيان مى كند.

پاسخ به بعضى از سؤال ها

پرسش اول

اگر جامعه بت پرست در موضوع «توحيد در خالقيت» شك و ترديدى نداشت، پس چرا قرآن به نكوهش آنان برخاسته و يادآور مى شود كه معبودهاى آنان چيزى را نيافريده اند؟ مانند:

(هذا خََلْقُ اللّهِ فَأَرونى ماذا خَلَقَ الَّذينََ مِنْ دُونِهِ بَلِ الظّالِمُونَ فى ضَلال مُبين).[3]

«اين است آفرينش خدا،(خلقت آسمان ها و زمين) حال به من نشان دهيد ديگران چه آفريده اند ولى ستم گران گرفتار گمراهى دور و دراز هستند».

وبه همين مضمون است آيه 3 سوره فرقان، آيه 16 سوره رعد، آيه 73 سوره حج، آيه 40 سوره روم و آيه 40 سوره فاطر.