مخلوقى مى باشد كه بايد نياز او را بسان ممكنات ديگر، شخص ديگرى برطرف كند.

ب. هرگاه هر يك از اجزاى سه گانه از نظر هستى واجب الوجود و ضرورى باشند در اين صورت به جاى خداى يگانه به سه واجب الوجود معتقد شده اند.

و اگر هر كدام از نظر وجود، ممكن الوجود بوده و در تحقق خود به علتى نياز داشته باشند در اين صورت براى هستى اين اجزا، خدايى لازم است كه به آن ها تحقق بخشد و نتيجه آن، جز اين نيست كه هر يك از اجزا و خدايى كه از تركيب اين سه به وجود آمده است، معلول و مخلوق آن خدايى باشند كه به همه آن ها وجود بخشيده است و طبعاً بايد آن خدا بسيط و هيچ جزء و تركيبى نداشته باشد، زيرا در غير اين صورت به سرنوشت خداى مركب دچار مى شوند.

ج. آنان مى گويند: در طبيعت خدا، سه شخص وجود دارد و هر يك از اين سه شخص مالك تمام الوهيت مى باشند.

معناى سه شخص اين است كه هر فردى به طور مستقل و جدا از هم وجود دارد، در حالى كه آقايان مى گويند: طبيعت تثليث تجزيه بردار نيست.

به عبارت ديگر ميان اين دو كلام، تناقض روشن تر است، زيرا اگر در واقع سه شخصيت داريم پس چرا تثليث تجزيه برداشته است؟ و اگر قابل تجزيه نيست، در اين صورت چگونه سه شخص وجود دارد، بلكه مركبى از سه چيز خواهد بود.

د. هرگاه شخصيت پسر، خداست، پس چرا پسر، شخصيت پدر را عبادت مى كند و خدايان مساوى كه نبايد يكى به ديگرى دست نياز دراز كرده و هم ديگر را بپرستند.