است شنوا و دانا».

از آن جا كه بحث پيرامون توحيد در ذات است و در باره توحيد در عبادت در بخش دوازدهم بحث خواهيم كرد، بررسى آيات مربوط به اين قسمت را به فصل ياد شده واگذار مى كنيم.

ولى تدبر در اين آيه و آيات مشابه نكته اى را روشن مى سازد و آن اين كه: انگيزه عبادت در نوع مردم اين است كه معبود، مالك سود و زيان فرد پرستش گر است و هر نوع تعظيم و كرنش كه از اين نقطه سرچشمه بگيرد مى تواند مصداق شرك در عبادت باشد، ولى اگر انسان بدون اين انگيزه در برابر انسانى خضوع كند، عمل او جز احترام چيز ديگرى نخواهد بود.و مشروح اين قسمت را در بخش دوازدهم خواهيد ديد.

سرانجام قرآن نظريه خود را درباره مسيح، كه نظريه راستين و دور از هرگونه گزافه گويى و يا حق ناشناسى است، چنين بيان مى كند:

(يا أَهْلَ الكِتابِ لا تَغلُوا فِى دِينِكُمْ وَلا تَقُولُوا عَلى اللّهِ إِلاَّ الحَقّ إِنّما المَسيحُ عيسَى ابن مَرْيَمَ رَسُولُ اللّهِ وَكَلِمَتُهُ أَلقاها إِلى مَرْيَمَ وَرُوحٌ مِنْهُ فَآمِنُوا بِاللّهِ وَرُسُلِهِ وَلا تَقُولُوا ثَلاثَةٌ انْتَهُوا خَيراً لَكُمْ...).[1]

«اى اهل كتاب در دين خود گزافه گويى نكنيد، در باره خدا جز حق نگوييد، مسيح، عيسى فرزند مريم فقط فرستاده خدا و كلمه او بود كه به (رحم) مريم القا نمود و روحى از او بود، به خدا و پيامبران او ايمان بياوريد، نگوييد سه چيز است. بپرهيزيد كه مايه خير شماست».

اين آيه حضرت مسيح را به بهترين وجه كه بيان گر واقعيت يك انسان والا