كه مردم را به جاى دعوت به بندگى خدا، به عبوديت خويش فرا خوانند، منزه مى داند و مى فرمايد:

(ما كانَ لِبَشَر أَنْ يُؤْتِيَهُ اللّهُ الكِتابَ وَالحُكْمَ وَالنُّبُوَّة ثُمَّ يَقُولَ لِلنّاسِ كُونُوا عِباداً لى مِنْ دُونِ اللّهِ وَلكِنْ كُونُوا رَبّانِيّينَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الكِتابَ وَبِما كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ).[1]

«براى هيچ بشرى شايسته نيست كه خدا به او كتاب و فرمانروايى و پيامبرى دهد، آن گاه به مردم بگويد به جاى بنده خدا، بنده من باشيد، بلكه سزاوار مقام او اين است كه بگويد: مردمى الهى باشيد به آن گونه كه كتاب خدا را آموخته ايد و درس خوانده ايد».

(وَلا يَأْمُرَكُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا الْمَلائِكَةَ وَالنَّبِيّينَ أَرْباباً أَيَأْمُرُكُمْ بِالكُفْرِبَعْدَ إِذْأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ).[2]

«نه سزاوار است كه دستور دهد فرشتگان و پيامبران را پروردگار خود انتخاب كنيد. آيا شما را به كفر دعوت مى كند پس از آن كه مسلمان شديد!».

در آيات ديگر مسئله پرستش حضرت مسيح مطرح شده و از طريق اين كه مسيح، مالك سود و زيان پرستش گران خود نيست، پرستش او را باطل و بى فايده قلمداد مى كند و مى فرمايد:

(قُلْ أَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ ما لا يَمْلِكُ لَكُمْ ضرّاً وَلا نَفْعاً وَاللّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ).[3]

« آيا غير خدا را مى پرستيد كه مالك زيان و سود شما نيست، و او