موجبات محدوديت در ساحت خدا محكوم است. به جهت اين كه زمان و مكان، مايه محدود بودن پديده ها در اجسام است; حادثه اى كه در يك مقطع از زمان پديد آيد از آن جا كه وجود او با زمان آميخته است، طبعاً چنين پديده اى در زمان هاى ديگر نخواهد بود; يا جسمى كه فضاى معينى را اشغال مى كند، قطعاً در مكان ديگر نخواهد بود. در اين صورت خداى پيراسته از هر زمان و مكان، پيراسته از اين قيود محدوديت آفرين، منزه خواهد بود. از اين جهت نمى توان براى وجود خدا، زمان و مكانى تصور كرد و بايد او را موجود نامحدود توصيف نمود; به عبارت ديگر چيزى كه داراى كيف و كم خاصى است، قهراً محدود خواهد بود، زيرا هرگاه موجودى واجد كيف و كم خاصى باشد، قطعاً فاقد كيف و كم مقابل خود خواهد بود; هرگاه موجودى از هر نوع كيف و كم و رنگ و شرطى پيراسته بود و وجود آن در مرتبه اى بالاتر از اين عناوين قرار گرفت، قطعاً نامتناهى و نامحدود خواهد بود.[1]

2. موجود نامحدود تعدد برنمى دارد

اين مطلب با مختصر تأمل، خود به خود روشن مى گردد، زيرا هرگاه موجود نامحدود را متعدد بدانيم، ناچاريم براى حفظ دوگانگى، هر يك را از جهتى يا جهاتى، نهايت پذير بدانيم تا بتوانيم بگوييم اين، غير آن است زيرا، اگر دو چيز از هر جهت عين يك ديگر باشند، قطعاً دو تا نخواهند بود; به عبارت ديگر نتيجه جمله اين غير آن است، اين است كه وجود هر كدام، از