2. «هنگامى كه تاريكى شب او را پوشانيد، ستاره اى را ديد، گفت: اين پروردگار من است. هنگامى كه غروب كرد، گفت: غروب كنندگان را دوست نمى دارم».

3. «هنگامى كه ماه را ديد، گفت: اين پروردگار من است. هنگامى كه غروب كرد، گفت: اگر پروردگارم مرا راه نمايى نكند، از جمعيت گمراهان خواهم بود».

4.«هنگامى كه خورشيد را ديد، گفت: اين پروردگار من است; اين از همه بزرگ تر است، امّا هنگامى كه غروب كرد، گفت: اى قوم من! از شريك هايى كه شما براى خدا برگزيده ايد بيزارم».

5.«من روى خود را به سوى كسى كردم كه آسمان ها و زمين را آفريده است، در حالى كه به او ايمان خالص دارم و از مشركان نيستم».

پيش از آن كه هدف آيه را بيان كنيم، نكاتى را كه به درك مفهوم آيه كمك مى كند يادآور مى شويم.

1. ريشه لفظ «ملكوت» همان «ملك» است، جز اين كه براى تأكيد و مبالغه «واو» و «تا» بر آن افزوده شده است; مانند جبروت كه ريشه آن «جبر» و «طاغوت» كه ريشه آن «طغيان» است. در اين صورت معناى ملكوت، همان «ملك» خواهد بود به اضافه مبالغه و تأكيد.

در تشريح استدلال ابراهيم روشن خواهيم كرد كه چگونه او، دخالت وحكومت ستاره و ماه و آفتاب را در تدبير نظام آفرينش و حيات انسانى ابطال كرده و در نتيجه به يك كارگردانى اصيل كه همه اجزاى جهان زير نظر او انجام وظيفه مى كنند، معتقد گرديده است.

2. برخى از مفسران از جمله هاى (رأى كوكباً )،(فَلَمّا رأى القَمر بازغاً و...) اين چنين استفاده مى كنند كه وى اين جمله ها را هنگامى گفت كه براى نخستين بار چشمش به ستاره و ماه افتاده بود و پيش از آن اصلاً ستاره و ماه و