مى كردند و رسولان خدا با طرح مسئله آفريدگارى خدا و خالقيتى كه نسبت به زمين و آسمان دارد، هر دو دعوت خود را مدلل ساخته اند، زيرا به آنان گفتند:

(أَفِى اللّه شكٌّ) ; «آيا در وجود خدا شك داريد». چگونه مى توانيد در وجود او ترديد داشته باشيد، در حالى كه نشانه هاى وجود او روشن است و بزرگ ترين نشانه وجود او (فاطر السَّماوات والأَرْض) مى باشد و اگر او نبود، از اين كاخ رفيع، نام و نشانى نبود.و با اخذ اعتراف به اين مطلب كه مورد پذيرش اقوام بود، هر دو مطلب ثابت مى شود.

1. اگر به چنين خدايى اعتقاد داريد كه خالق جهان و مالك جسم ها و جان ها است، پس بايد او را به حكم برترى و رفعت و به حكم اين كه مالك جهان و انسان است پرستش كرد و در برابر او بسان بندگان، خضوع نمود.

لذا در ذيل آيه مى گويد:(يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ); «شما را مى خواند تا گناهان شما را بر اثر ترك عبادت وى ببخشد».

2. اگر به چنين خدايى عقيده مند هستيد، چرا بت ها را كه جزئى از اين جهان هستند پرستش مى كنيد؟ بايد خداى احسان گر و نعمت بخش را بپرستيد نه مخلوق ناتوان او را.[1]

بنابر اين، هدف از طرح آفريدگارى خدا اثبات منحصر بودن عبادت به او است و اين كه جز او را نبايد پرستش نمود; به عبارت فشرده تر در وجدان اين اقوام، يك مقدمه ضمنى وجود داشت و آن اين كه، آن كس كه خالق است مدبر نيز است. و اگر به حكم (فاطر السَّماوات وَ الأَرض) بودن خدا، خالقيت او محرز است پس مدبريت او نيز ثابت مى شود. هر گاه مدبرى جز او وجود ندارد، پس كليد تمام خيرات در دست اوست و او را بايد پرستش نمود و