اين مورد ترديد به خود راه داد. اين آيه از چگونگى رسيدن به صانع، از وجود مصنوع سخن مى گويد كه در اصطلاح به آن برهان «انّى» مى گويند.

سؤالى درباره آيه

فرستادگان الهى براى هدايت اقوامى; مانند: نوح و عاد و ثمود برانگيخته شده بودند، در حالى كه آنان خدا را به عنوان آفريدگار جهان پذيرفته بودند و براى تقرب به خدا و يا علل ديگر، بت ها را مى پرستيدند. در اين صورت به چه منظورى موضوع شك در وجود خدا به صورت استفهام انكارى مطرح گرديده است؟ و به عبارت ديگر آنان منكر وجود خدا نبودند، بلكه طرفدار عبادت بت هاى خود بودند. و پيامبران خدا كه براى نهى آنان از عبادت غير خدا آمده بودند، بايد هنگام مذاكره درباره بى پايه بودن پرستش غير او سخن بگويند، و بر پندارى بودن آن، دليل اقامه نمايند، نه اين كه در باره اثبات وجود خدا، بحثى مطرح كنند.

پاسخ اين سؤال، با تدبر در ماقبل و ما بعد آيه مورد نظر، روشن مى گردد، زيرا در آن هنگام كه رسولان خدا آنان را به پرستش خداى يگانه دعوت كردند و از عبادت بت ها باز داشتند، آنان در جواب گفتند:

(...إِنّا كَفَرْنا بِما أُرسِلْتُمْ بِهِ وَإِنّا لَفى شَكّ مِمّا تَدْعُونَنا إِلَيْهِ مُريب).[1]

«ما به آن چه كه براى ابلاغ آن اعزام شده ايد، كفر مىورزيم و در آن چه كه دعوت مى كنيد، شك داريم».

دعوت رسولان الهى، مركب از دو مطلب بود: 1. عبادت خدا. 2. ترك پرستش بت ها. اين گروه، به شهادت آيه 9، هر دو يا لا اقل دومى را رد