به دليل وجود باء قسم، حاوى معناى سوگند مى باشند. گويى كه به جاى جمله «اللّهم انّى اسألك بحق السائلين عليك» (خداوندا! به حق سائلين درگاهت، از تو مى خواهم) فرموده است:«خداوندا !تو را به حق سائلين درگاهت قسم مى دهم».

در بسيارى از دعاهاى رسيده از اهل بيت(عليهم السلام) ، قسم دادن خداوند به حق اولياى الهى وجود دارد و ائمه اطهار(عليهم السلام) طبق گفته صريح پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)در حديث ثقلين «انى تاركٌ فيكم الثقلين كتاب اللّه و عترتى»[1] عِدل و قرين قرآن محسوب مى شوند. امام سجّاد (عليه السلام) در دعاى روز عرفه، در مناجات با پروردگار خود چنين مى گويد:

«بحقّ من انتخبت من خلقك، و بمن اصطفيته لنفسك، بحق من اخترت من بريتك، و من اجتبيت لشأنك، بحقّ من وصلتَ طاعته بطاعتك، و بحق من نيَّطت معاداته بمعاداتك...».[2]

«به حق كسى كه از ميان خلق خود انتخاب كردى و به]حق[ كسى كه براى خودبرگزيدى; و به حق كسى كه از ميان مخلوقات خود اختيار نمودى و]حق[ كسى كه براى مقام خود گزينش نمودى; و به حق آن كس كه اطاعت از او را به اطاعت از خود پيوند زدى; و به حق كسى كه دشمنى با او را دشمنى با خود پنداشتى...».

وقتى امام صادق (عليه السلام) مرقد مطّهر جدش على (عليه السلام) را