غير عادى به اذن و اراده الهىوابسته است. بر همين مبنا، مسلمانان به آثار رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) از قبيل: موى آن حضرت، آب وضو، لباس، ظروف و بدن مطهر آن حضرت و...تبرك مى جستند، تا اينكه به صورت سنّتى در بين صحابه در آمد و سپس تابعين و صالحين در عصرهاى بعدى از آنان پيروى نمودند.

ابن هشام در كتاب خود، در ضمن فصلى كه براى صلح حديبيه گشوده است مى نويسد:«قريش، عروة ابن مسعود ثقفى را به نزد پيامبر فرستادند. اومدّتى در محضر رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) نشست و پس از آنكه از قصد پيامبر براى حركت به طرف مكه خبر دار شد، به سوى قريش بازگشت و از آنچه ديده بود گزارش دادو گفت: وقتى محمّد وضو مى گيرد اصحابش براى گرفتن آب وضوى او از يكديگر سبقت مى گيرند و هر مويى كه از سر او مى افتد بر مى دارند... سپس ادامه داد: اى قبيله قريش! من، كسرى، قيصر و نجاشى را فرمانبردار حكومت او ديدم. به خدا سوگند هرگز فرمانروايى را در ميان قوم خود، مانند محمد در بين يارانش نديدم. من گروهى را ديدم كه به هيچ قيمتى حاضر به تسليم محمد نيستند، اينك خود دانيد!»[1].

بسيارى از انديشمندان مسلمان، وقايعى را كه در زمينه تبرّك صحابه به آثار پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) رخ داده است، ثبت و ضبط كرده و كتابها