قرآن مى فرمايد:

((وَ كانَ حَقّاً عَلَيْنا نَصْرُ المُؤْمِنِينَ)).[1]

«و يارى مؤمنان همواره حقى است بر عهده ما».

رواياتى نيز در اين باره وجود دارد كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم:

1 ـ ابو سعيد خدرى روايت مى كند:

قال رسول اللّه (صلى الله عليه وآله وسلم): «من خرج من بيته الى الصلوة و قال اللهم انى اسألك بحق السائلين عليك وأسألك بحق ممشاى هذا، فإنّى لم أخرج اشراً و لا بطراً و لا رياءً و لا سمعة و خرجت اتقاء سُخطك وابتغاء مرضاتك فأسألك ان تعيذنى من النّار و أنْ تغفرلى ذنوبى انّه لايغفر الذنوب الاّ انت، اقبل اللّه عليه بوجهه و استغفر له سبعون الف ملك».

« رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: هر كس براى نماز از منزل خارج شود و بگويد: خداوندا! من از تو مى خواهم، به حقى كه دعا كنندگان بر تو دارند و به حق مسير براى نماز كه از روى گردن فرازى و بيهودگى، ياريا و سُمعه نيست، بلكه به قصد امان از خشم تو و جلب رضايت توست; از تو درخواست مى كنم كه مرا از آتش دوزخ برهانى و از گناهانم درگذرى كه جز توآمرزنده اى نيست; در اين حال خداوند بارويى گشاده با او مواجه شود و هفتاد هزار فرشته براى او طلب آمرزش كنند».[2]