وسيعى را آب مى دهد و در اين ميان، علف ها و گياهان هرزه نيز سيراب مى شوند.

با توجه به تحليل فوق، توسل خليفه دوم به عباس عموى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)ـ كه بعداً بيان خواهيم كرد ، توجيه خود را باز مى يابد، زيرا توسل به عباس، توسل به شخص او و پاكى و ارتباطش با رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)است و نيز بيان خواهيم نمود كه اين ماجرا ادامه روش پيشينيان بوده است. در اين موارد توسّل به شخصيّت و قداست آنان بوده; نه به دعاى آنان.

3 ـ توسّل به عموى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)

صحيح بخارى به نقل از انس ابن مالك روايت مى كند:«در سال قحطى،عمر ابن خطاب با واسطه نمودن عباس ابن عبدالمطلّب (قدس سره) در نزد خداوند، طلب باران نمود و دعا كرد:

«اللّهم انّا كنّا نتوسل اليك بنبيّنا فتسقينا، و انا نتوسّل اليك بعمّ نبيّنا فاسقنا.قال: فيسقون»[1].

«خداوندا! ما در زمان حيات پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به او متوسّل مى شديم و تو براى ما باران مى فرستادى و اكنون به عموى او متوسل مى شويم، پس بر ما باران نازل فرما».