ابوطالب است كه سرود:

«و ابيض يُستَسقى الغمام بوجهه

ثمال اليتامى عصمة للارامل[1]

توسل به كودكان پاك و معصوم در طلب باران، در دين مبين اسلام كارى پسنديده است. امام شافعى در اين باره مى نويسد:«براى طلب باران، كودكان پاك و نظيف و زنان سالخورده و زنانى كه جذّابيتى ندارند از شهر خارج شوند. من،شركت زنان جذاب را نمى پسندم و همراه بردن حيوانات را سفارش نمى كنم»[2].

روشن است كه شركت كودكان و زنان سالخورده در مراسم استسقاء،دليلى جز قداست و پاكى روح آنان و نزول باران رحمت به واسطه آنان ندارد. توسل به نيكان و صالحان و معصومان، كليد نزول رحمت الهى است و گويى كسى كه به آنان متوسل مى شود، در دل به خداى خود مى گويد:«خداى من! كودك معصوم گناهى ندارد و انسان سالخورده اسير زمين توست، اينان به رحمت ومرحمت تو سزاوارترند، پس به خاطر آنان رحمت خود را بر ما نازل فرما، تا ما نيز در كنار آنان از رحمت تو برخوردار شويم».

نظير آنكه گاهى باغبان براى رسيدن آب به درختى، زمين