آن، بر آن بوده است كه به اولياى الهى و بندگان صالح خداوند متوسل شوند، بى آنكه به ذهن كسى خطور كند اين عمل حرام، شرك يا بدعت است. مسلمانان توسل به دعاى انسانهاى صالح را، راهى به سوى توسل به شخصيّت و منزلت آنان مى دانستند.چرا كه اگر دعاى انسان صالح و شايسته مؤثر است، به دليل قداست و طهارت روح اوست و اگر از چنين روح والايى برخوردار نبود، دعايش مستجاب نمى شد.

بنابراين نمى توان تفاوتى بين توسل به دعاى انسان صالح و توسل به شخصيت و منزلت او قايل شد، تا اينكه توسل به دعاى او عين توحيد باشد وتوسل به خود او، عين شرك يا مقدمه آن تلقى گردد.

توسل به تقدّس صالحين، عصمت معصومين از گناه و اخلاص بندگان مخلص خداوند، امر نوظهورى در بين صحابه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) نبود، بلكه ادامه سيره اى بودكه از قبل از اسلام و بعثت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) وجود داشت. در اين زمينه روايات تاريخى فراوانى وجود دارد كه به نمونه هائى از آنها اشاره مى كنيم:

1 ـ استسقاء عبدالمطلب، در حال شيرخوارگى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)

در دوران شيرخوارگى و طفوليت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، عبدالمطلب آن حضرت را واسطه قرار داد و از خداوند باران طلبيد. به عقيده ابن