وضع. وضع پاره اى از مقررات براى رهبرى انسانى اگر با قوانين اصل فطرت و خواسته هاى آفرينش منطبق نباشد، در خور استقبال و هضم نيست، و گرنه با هيچ قدرت و زورى نمى توان قوانين را بر خلاف سنت معمول، بر انسان تحميل كرد.[1]

هرگاه عمل نخست درباره پرورش انسان انجام گرفت; يعنى مربى خصوصيات كودك و مكانيسم آفرينش او را درك كرد و معلوم شد كه درباره جهات فردى كودك، مانند رشد تن، پرورش مغز، نموّ شخصيت و پيدايش اعتماد به نفس، چه شيوه و برنامه اى ضرورت دارد و درباره پرورش جهات اجتماعى او چه كارهايى بايد انجام داد تا عضو مؤثر و مفيد براى جامعه شود، در اين موقع، نوبت سه گام ديگر ـ كه در تربيت واحد نباتى يادآور شديم ـ فرا مى رسد.

اين بيان، ما را به حقيقت تربيت و حد و مرز آن آگاه مى سازد و روشن مى كند كه پرورش يك واحد نهال و يا يك واحد انسان، عملى است آگاهانه كه از جانب فردى قدرتمند و نافذ و مسلط، روى فردى ديگر انجام مى گيرد; در حالى كه عمل داراى ايده و هدف است و هدف، فعليت بخشيدن به تمام لياقت ها و شايستگى هاست و اين نتيجه بدون مراقبت پى گير، جامه عمل نمى پوشد.[2]