3.(وَسَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ);[1]

«آفريدگارى كه شب و روز و آفتاب و ماه را براى انتفاع شما آفريد.»

شاهد گفتار آنها اين است كه در اين آيه ها خداوند خود را مسخر (با كسره) معرفى كرده است و منظور از تسخير به گواه «لام» (لكم) سود بردن بشر مى باشد و اين معنا با مسأله تسخير فضا، كه روزى بشر به كرات آسمانى دست مى يابد، تفاوت زيادى دارد و نمى توان گفت: قرآن از اين قدرت عظيم به طور غيب خبر داده است.

تسخير فضـا، پـديـده تازه اى اسـت كـه بشـر در عصـر حاضـر با آن رو به رو شـده است و پس از بـه هـم آميختن صنعت و جسارت، آرزوى افسانه اى او جامه هستى به خود پوشيـد و فضـانـوردان در تيـرمـاه 1348 گـام بر ماه نهادند و انسان خاكى با صرف مبلغ سرسام آورى در حدود 000،000،000،200(دويست هزار ميليون تومان) به كمك سيصد هزار تكنيسين، مهندس، دانشمند، كارشناس و كارگر توانست گوشه بس كوچكى از فضا را تسخير كند، و پرچم قدرت خويش را بر بلندى هاى آن نصب نمايد.

اين كه گفته شد گوشه بس كوچكى، براى اين است كه از نظر مقياس هاى فلكى، ماه عضو وابسته و تقريباً چسبيده به كره زمين است و نور ماه به فاصله يك ثانيه و نيم به زمين مى رسد و با توجه به عظمت جهان بالا، اين فاصله، بسيار كم و ناچيز است.

نكته شايان توجه، اين جاست كه براى نخستين بار، تنها فضانوردان امريكا يا شوروى نبودند كه درهاى آسمان ها را به روى بشر گشودند و راه