امر به معروف، ضامن اجراى كليه قوانين است

كليه قوانين عرفى و شرعى تا ضامن اجراى محكمى پشت آن نباشد، هرگز اجرا نخواهد شد. در حقيقت در سايه امر به معروف و نظارت ملى، تمام قوانين اجتماعى و اقتصادى اجرا مى شود و اگر دستگاه نظارت و بازرسى از كار افتد، تمام دستورات به حالت تعطيل، درآمده و كوچك ترين سودى عايد مردم نمى گردد.

امام باقر(عليه السلام) اين مطلب را در جمله كوتاهى بيان كرده است:

«إنّ الأمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْىَ عَنِ الْمُنْكَرِ سَبيلُ الأنْبياءِ، وَمِنْهاجُ الصُّلَحاءِ، فَريضَةٌ عَظيمَةٌ بِها تُقام الفَرائضُ، وتأمَنُ الْمَذاهِبُ، وتحِلُّ المكاسِبُ، وتُرَدُّ المَظالِمُ، وَتَعْمُرُ الأَرْضُ وَيُنْتَصَفُ مِنَ الأعْداءِ، وَيَسْتَقِيمُ الأمْرُ».[1]

يعنى با نظارت مردم، فرايض و تكاليف انجام مى گيرد و مردم ملزم مى شوند از حرام بپرهيزند و از طرق مشروع و كسب حلال ارتزاق كنند و در سايه دستگاه هاى مبارزه با فساد، تمام راه هاى كشور امن مى گردد و امنيت بر اثر اجراى حدود و كيفر دادن جنايتكاران در سرتاسر كشور سايه مى افكند.

اگر اين قدرت، يعنى قدرت امر به معروف با تمام مراحل گوناگونى كه دارد، از راهنمايى زبانى گرفته تا برسد به اجراى حدود و قوانين جزايى، از اجتماع گرفته شود، هرج و مرج، بى نظمى، وحشت و اضطراب در تمام شؤون مردم رخنه كرده و لذت زندگى را از بين مى برد.