شود، دوران بيچارگى آنها آغاز مى گردد; از اين جهت، مقام، قدرت، ثروت و پول را بسان يك معبود مى پرستند و حيات و زندگى را در گرو آنها مى دانند. يك چنين افراد، تمام فضايل اخلاقى را فداى بت هايى به نام هاى قدرت، شهرت، جاه و مال و... مى نمايند و همه اصول انسانى را فداى آنها مى سازند.جنگ هاى بين المللى اوّل و دوم، علتى جز هواپرستى يك مشت توسعه طلب نداشت، كه بر اثر جاه طلبى آنها ميليون ها نفوس از بين رفت. سقوط چنين افراد نفس پرست از مقام انسانى قطعى است، سقوطى كه از انسانيت اثرى باقى نمى ماند. شايد آيه زير اشاره به مطلب فوق باشد:

(وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللّهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوى بِهِ الرِّيحُ فِى مَكان سَحيق).[1]

«كسى كه جز خدا را مى پرستد]خواه بت باشد يا نفس و مقام[مانند اين است كه از آسمان سقوط كند و در فضا بدن او طعمه پرندگان شكارى گردد، و يا طوفانى او را به قعر دره اى عميق پرتاب كند.»

آيا با اين وضع ، جا ندارد كه لقمان شرك را ستم بزرگ بشمارد؟ ستمى بر خدا، ستمى بر خويش كه مبدأ بسيارى از مفاسد است، چنان كه فرموده: (إِنَّ الشِّركَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ).

ريا در مقابل اخلاص

شرك و دوگانه پرستى، در مقابل توحيد و يگانه پرستى است و درباره آن به گونه اى بحث نموديم. اكنون وقت آن رسيده است كه درباره همتاى شرك كه