گرديده، حق و استوار است، ولى بيشتر مردم به آن باور ندارند».

2. (اللّهُ الّذِى رَفَعَ السَّمواتِ بِغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَها ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِى لأَجَل مُسَمًّى يُدَبِّرُ الأَمْرَ يُفَصِّلُ الآياتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ).

«خدايى كه آسمان ها را بدون ستونى كه ببينيد، برافراشت، سپس بر عرش(قدرت) استيلا يافت. آفتاب و ماه را (براى شما) مسخر ساخت. هر يك تا مدت معلومى به حركت خود ادامه مى دهند. خدا امور جهان آفرينش را تدبير مى كند، آيات خود را تشريح مى نمايد; باشد كه به (روز رستاخيز) و لقاى پروردگار خود يقين پيدا كنيد».

مقدمه

همان طور كه در بخش اوّل كتاب گفته شد هدف سوره، تشريح دلايل توحيد خدا و طرح براهين يگانگى وى، از طريق بيان نظام آفرينش و رموز جهان هستى است. از اين نظر، پس از آن كه خداوند در آيه نخست همه آيات قرآن را صحيح، متقن و استوار معرفى مى نمايد، براى اثبات اتقان آن و در عين حال اثبات توحيد خود، در آيه بعدى به شرح برخى از قوانين عظيم جهان خلقت، كه امروز از محيط فرضيه، قدم به جهان قوانين علمى گذارده و احياناً جنبه حسى به خود گرفته است، مى پردازد. تنها مضامين همين آيه دوم كافى است كه ثابت كند كه آورنده قرآن، با جهانى مافوق ماده و عالم غيب ارتباط داشته و اين حقايق علمى را كه در آن روز براى كسى روشن نبوده و قرن ها پس از نزول قرآن كشف شده، از جهان ديگر اخذ كرده است.

نكات پنج گانه اى كه در آيه دوم وارد شده است، يك رشته نكات برجسته