در هيچ موردى براى خدا، بدا رخ نداد مگر اين كه در ازل از آن آگاه بود».

در اين صورت بايد گفت كه مقصود، معناى ديگرى است كه از بررسى زير به خوبى به دست مى آيد و آن عصاره اى است از سخنان علامه بزرگ شيعه مرحوم مفيد.[1]

اصولاً كلمه «بداء» در لغت عرب به معناى آشكار شدن است. قرآن مجيد درباره ظالمان و ستمگران مى گويد: (وَبَدا لَهُمْ سَيِّئاتِ مَا عَمِلُوا). يعنى در روز رستاخيز بدى هاى اعمال و رفتار آنان آشكار مى گردد و نتيجه كردار سوء خود را مى بينند.

ولى در عبارات فصيح عربى گاهى گفته مى شود كه، «بدا من فلان كلام فصيح; از فلان شخص كلام فصيح آشكار شد» و گاهى به جاى كلمه «من»، «لام» گذارده مى شود و مى گويند: «بدا لفلان كلام فصيح» و معناى آن عيناً همان معناى جمله اوّل است. بنابراين معناى «بدا للّه» در اين موارد اين نيست كه براى خدا آشكار گشت; بلكه مقصود اين است كه از خدا براى ما آشكار و ظاهر شد; مثلاً بسيار مى شود كه مقدمات كارى در نظر ما از هر جهت مهياست; ولى پيش آمدهاى غير منتظره اى رخ مى دهد و آن وضع به هم مى خورد و آن كار انجام نمى شود در اين جا گفته مى شود: خدا نخواست چنين مطلبى انجام يابد. ممكن است در همين جا كلمه «بداء» به كار برده شود و گفته شود: «بدا للّه إنّه لا يريد هذا; از خداوند آشكار شد كه نمى خواهد اين كار انجام شود». بنابراين مقصود اين نيست كه براى خدا آشكار شد تا مستلزم جهل به تقدير دوم باشد، بلكه مقصود اين است كه از خدا براى ما آشكار گشت.