داورى و راهنمايى قرآن

قرآن با صراحت هر چه كامل تر آرامش و ثبات خاطر را از آن كسانى مى داند كه ايمان دارند و در پرتو ايمان به خدا از هر نوع ظلم و تعدى مصون هستند آن جا كه مى فرمايد:

(الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيْمَانَهُمْ بِظُلْم أُولئِكَ لَهُمُ الأَمْنُ...).[1]

«فقط براى آن دسته امنيت و آرامش خاطر است كه داراى ايمانند و آن را با ظلم و ستم نپوشانيده اند».

در جاى ديگر به كسانى كه اوليا و دوستان خدا هستند نويد مى دهد كه ترس و غم در آنها راه ندارد:

(أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ).[2]

«آگاه باش براى دوستان خدا، ترس و اندوهى نيست».

در آيه مورد بحث اطمينان و آرامش فكرى را اثر مستقيم ياد خداى بزرگ مى داند.

(أَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُ الْقُلُوب).[3]

«آگاه باش به ياد خدا قلوب و دل ها آرام مى گردد».

قرآن از اين آرامش خاطر در بسيارى از آيات به لفظ «سكينه»، كه مرادف با آرامش است تعبير كرده است چنان كه مى فرمايد:

(هُوَ الَّذِى أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِى قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ لَيَزْدَادُوا إِيمَاناً).[4]