حتماً بايد اين نيروها به صورت زمينه در نهاد جسم نهفته باشند، نه اينكه همه نيروها به صورت نيروهاى فعال جلوه كنند، بلكه با فعاليت يكى از نيروهاى متضاد، نيروهاى مخالف از صحنه فعليت كنار زده و به صورت زمينه و استعداد در نهاد جسم پنهان مى شوند.

انسان، مجمع نيروهاى مختلف عقلانى ونفسانى است. هرگاه در محيط زندگى وى نيروهاى عقلانى شروع به فعاليت كردند، مسلماً نيروهاى اهريمنى از فعليت افتاده و به صورت زمينه در نهاد او مخفى مى شوند، و بالعكس.

چيزى كه اين تضاد را رفع مى كند آن است كه هر دو نيرو به صورت زمينه و يا لا اقل يكى به صورت زمينه و ديگرى به صورت نيروى فعال، فعاليت كند.

ب: گاهى موضوع دونيروى متضاد، يكى است امّا زمان آنها مختلف است. مثلاً هر عملى عكس العملى دارد: هنگامى كه شما سنگى را رها مى كنيد تا به روى زمين بيفتد در اين صورت در جهت عكس نيرويى كه متناسب با سرعت و وزن سنگ مزبور است، نيرويى ديگر از طرف زمين به آن وارد مى شود. اين دو نيرو متضاد يكديگرند وجسم، مجمع دو نيروى فعال مخالف مى گردد، امّا در دو زمان : نيروى نخست كه در اصطلاح به آن نيروى عمل (كنش) مى گويند بيش از لحظه برخورد سنگ با زمين وجود داشته ولى نيروى دوم پس از برخورد، توليد مى گردد و به علت همين تقدم و تأخر است كه مى گويند«كنش و واكنش يا عمل و عكس العمل» و اين جمله حاكى از آن است كه نيروى نخست يا دومى از نظر زمان فرق دارد.

نيز وقتى كه توپى را به سمت ديوار پرت مى كنند در آن نيرويى ايجاد مى شود كه در اصطلاح به آن عمل يا كنش مى گويند. ديوار نيز متقابلاً به مقدار