لطف او، در مقام آفريننده صورتها و كمالها، به كائنات برسد.

حكيم سبزوارى مى گويد: جهان طبيعت به تغيير صور دائمى، امكانات زيادى پيدا مى كند كه پيوسته در مسير كمال و تغيير باشد. وقتى به اين تحول پذيرى جهان،به فيض خداى نامتناهى ضميمه گردد درهاى بركات به روى جهان طبيعت گشوده مى شود، و خير بيحد و بيشمار نازل مى گردد.[1]

در اينجا، مقصود از اضداد همان صورتهاى جوهرى است كه يكى پس از ديگرى وارد ماده مى گردد مثلاً روزى هسته، روز ديگر نهال، روز سوم درخت و....

پيش از اين يادآور شديم كه اگر اين اضداد، كه در حقيقت مسير حركت و منازل ماده را تشكيل مى دهند، نبودند هرگز كمالى در جهان پيدا نمى شد. زيرا هر صورتى مقدمه صورتهاى ديگر و هر ضدى مايه پيدايش اضداد بعدى است.

ولى چنين تضادى، تضاد ممنوع وغير ممكن نيست، زيرا همان طور كه قبلاً گفته شد تضاد ممنوع، اجتماع دو صف متضاد در يك محل و يك زمان است، در صورتيكه ماده واحد، اين دو صورت متضاد را در دو زمان متحمل مى گردد. روزى كه هسته است، ديگر در آن روز نهال نمى باشد و بالعكس، يا روزى كه مرغ است ديگر تخم مرغ نيست. در نتيجه، وقوع يك چنين تضادى دليل بر بطلان قانون امتناع اجتماع ضدين نيست و استدلال با اين گونه تضادها بر بى پايگى قانون امتناع اجتماع ضدين، گواه بر اين است كه اين گروه از فلسفه اسلامى و نكات ظريف آن آگاهى نداشته وجز رجزخوانى دليل ديگرى