مكانى، كه مسير حركت جسم است، وجود دارد. و از اينكه مى توانست اين مسافت را در كمتر از بيست دقيقه يا بيشتر از آن طى كند، مى فهميم كه علاوه بر امتداد مكانى، كه منطبق بر مسافت است، كشش ديگرى داريم كه با قطعات زمان تطبيق مى كند.

از بيان فوق دو مطلب استفاده مى شود:

1. زمان ، بيانگر مقدار حركت است، چنانكه مى گويند فلان ماشين در مدت بيست دقيقه اين مسافت را پيمود.

2. زمان مولود و زاييده خود حركت است و حركت هر جسمى با سيلان و جريان خود، زمان خويش را مى سازد، به طورى كه هرگاه در مجموع جهان يك حركت بيش نباشد، زمان وجود خواهد داشت. چيزى كه هست، مردم نوعاً همه حركتها را با يك زمان عمومى كه مولود حركت خورشيد يا زمين است مى سنجند و به زمانهاى كوچك كه مولود حركتهاى ديگر است توجه ندارند، و الاّ به تعداد هر حركتى زمان داريم و هر حركتى با جريان و سيلان خود، زمان خاص خود را مى سازد.