وجود آن را در فضاى خارج از ذهن و انديشه انكار كند. زيرا هر فردى با ديدگان خود مى بيند كه در فصلهاى بهار و تابستان درختان جامه سبز بر تن كرده، وچهره طبيعت خرم و شاداب مى گردد ومتقابلاً در فصل زمستان سبز پوشان باغ جامه از تن بيرون آورده و چهره اى عبوس وافسرده و بى روح دارند. ريزش برف وباران، گردش شب و روز، حركت ماه وآب، كهنه شدن نوها و هزاران حادثه و رويداد طبيعى كه با تغيير و دگرگونى همراه است، گواهى روشن بر وجود تغيير و تحول در جهان و انسان است مع الوصف، با همه وضوح و روشنى مطلب، مى بينيم كه برخى از فلاسفه كه قبل از ميلاد مى زيستند، حركت را انكار كرده اند.

در يونان باستان، ازيك طرف «هراكليت»را مى بينيم كه همه جهان را چون آب روان در سريان وحركت دايمى مى داند، تا آنجا كه مى گويد: در يك آب نمى توان دو بار شنا كرد، و از طرف ديگر به گروهى مانند «بارميندس» و «لوسيپوس»، دو فيلسوف نامدار يونانى قبل از ميلاد، برمى خوريم كه منكر حركت در جهان بوده اند، تا آنجا كه «زنون» شاگرد بارميندس، براهينى بر امتناع حركت اقامه مى كند. گروهى ناآشنا با ظرائف انديشه، اين گونه حكيمان را منكر واضحات شمرده اند، چون حركت را با تغيير ; كه در جهان، امر محسوس و روشنى است ـ مساوى گرفته اند. در حاليكه اين منتقدان چنانچه اندكى با مسائل فلسفى آشنا بودند تا اين حد امثال «بارميندس» را مخالف واضحات نمى شمردند، زيرا آنچه كه مسلم است تغيير و دگرگونى است ولى چيزى كه مورد انكار آنان قرار دارد مسئله حركت است، نه تغيير. آرى، هر دگرگونى و تغييرى حركت نبوده و اعتراف به تغيير، مستلزم اقرار به حركت نمى باشد وبه اصطلاح، تغيير اعم از حركت است.