حركت در گوهر و درون اشيا مطرح مى باشد، به گونه اى كه گوش روزگار چنين نظرياتى را نشنيده است، وما در بخش ويژه اى در اين باره به طور فشرده بحث وگفتگو خواهيم كرد.

ادعاى بدون دليل

تئوريسينهاى ماركسيسم چنين وانمود مى كنند كه اين مكتب بنيانگذار اين اصل مى باشد و پيروان ديگر مكاتب، جهان وجامعه را جامد و ساكن مى پندارند!

استالين در رساله «ماترياليسم ديالكتيك» در اين مورد چنين مى گويد: ديالكتيك، بر خلاف متافيزيك كه براى جهان حالت آرامش و سكون معتقد است، حالت ركود و تغيير ناپذيرى براى طبيعت قائل نيست، بلكه آن را در حال حركت و تغيير و تكامل و تجدد بى گسست مى داند.

حالتى كه در آن پيوسته چيزى پديد مى آيد و تكامل مى يابد، وچيزى مى ميرد و سپرى مى شود. انگلس مى گويد: طبيعت، از خردترين ذرات تا عظيمترين اجسام آن، از سنگريزه تا خورشيد، در پيدايش و زوال جاودانى، در جريانى بى گسست، در حركت و تغيير مدام است. از اين جهت، به عقيده انگلس، ديالكتيك اشيا، انعكاسات دماغى آنهارا به طور عمده در ارتباط متقابل آنها با يكديگر، در به هم پيوستگى آنها با يكديگر، در حركت آنها در پيدايش و زوال آنها در نظر مى گيرد.[1]

اگر انگلس از تغيير وحركت بى گسست سخن مى گويد، اين همان