اَللّهُمَّ إِلَيْكَ نَقَلَتِ الأَقْدامُ َ أَتْعَبَتِ الأَبْدانُ وَ أَفَضَتِ الْقُلُوبُ وَ رَفَعَتِ الأَيْدِي وَ شَخَصَتِ الأَبْصارُ... اَللّهُمَّ إِنّا نَشْكُوا إِلَيكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنا وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنا وَتَشَتُّتَ أَهْوائِنا. رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالحَقِّ وَأَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ.[1]

خدايا، به سوى تو گامها برداشته مى شود وبدنها به رنج مى افتد ودلها متوجه مى گردد ودستها بلند مى شود وچشمها باز مى گردد... خدايا، ما شِكوه غيبت پيامبرمان وفزونى دشمنان وپراكندگى خواستهايمان را به درگاه تو مى آوريم. خدايا، ميان ما واين قوم به حق داورى كن، كه تو بهترينِ داورها هستى.

سرانجام در روز چهارشنبه هشتم ماه صفر حمله سرتاسرى آغاز شد و از اوّل بامداد تاشب ادامه داشت وطرفين بدون دستيابى به پيروزى به اردوگاههاى خود بازگشتند.

در روز پنجشنبه، امام (عليه السلام) نماز صبح را در تاريكى بجا آورد وآن گاه، پس از خواندن دعايى، خود حمله را آغاز كرد وياران او نيز از هر طرف به نبرد پرداختند.[2]

بخشى از دعاى امام قبل از حمله اين بود:

إِنْ أَظْهَرْتَنا عَلى عَدُوِّنا فَجَنِّبْنا الغَيَّ وَ سَدِّدْنا لِلْحَقِّ، وَ إِنْ أَظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنا فَارْزُقْنَا الشَّهادَةَ وَ اعْصِمْ بَقِيَّةَ أَصْحابِي مِنَ الْفِتْنَةِ.[3]

پروردگارا! اگر ما را بر دشمن خود پيروز فرمودى ما را از ستم بازدار وگامهايمان را براى حق استوار گردان. واگر آنان بر ما پيروز شدند شهادت را نصيب ما فرما وباقيمانده يارانم را از فتنه حفظ كن.