كه آيه به همين مناسبت در باره حضرت على (عليه السلام) نازل شده است.[1]

سمرة بن جندب، عنصر جنايتكار عصر اموى، با گرفتن چهار صد هزار درهم حاضر شد كه نزول اين آيه را در باره حضرت على (عليه السلام)انكار كند ودر يك مجمع عمومى بگويد كه آيه در باره عبد الرحمان بن ملجم نازل شده است! وى نه تنها نزول اين آيه را در باره على (عليه السلام)انكار كرد بلكه افزود كه آيه ديگرى(كه در باره منافقان است) در باره على (عليه السلام) نازل شده است. [2] آيه مزبور اين است:

(وَمِنَ النّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللّهَ عَلى ما في قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الخِصامِ).(بقره:204)

گفتار برخى از مردم تو را به تعجّب وا مى دارد وخدا را بر آنچه كه در دل دارد گواه مى گيرد.(تو فريب ظاهر گفتار او را مخور، زيرا) وى از سخت ترين دشمنان است.

چنين تحريفى از حقيقت از چنان جنايتكارى بعيد نيست.وى در دوران استاندارىِ «زياد» در عراق، فرماندار بصره بود وبه سبب عنادى كه با خاندان پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) داشت هشت هزار نفر را به جرم ولايت ودوستى با حضرت على (عليه السلام) كشت. وقتى «زياد» از وى بازجويى كرد كه چرا وبه چه جرأتى اين همه افراد را كشته است وهيچ تصوّر نكرد كه در ميان آنان بى گناهى وجود داشته باشد، وى در پاسخ با كمال وقاحت گفت:«لَوْ قَتَلْتُ مِثْلَهُمْ ما خَشِيتُ» يعنى: من از كشتن دو برابر آنان نيز باكى نداشتم.[3]