فصل دهم

دلاوريهاى سپاه حضرت على (عليه السلام) وسقوط جمل

در ميان فرماندهان نظامى جهان كسى را سراغ نداريم كه به اندازه امام على (عليه السلام) به دشمن مهلت بدهد وبا اعزام شخصيّتها ودعوت به داورى قرآن، در آغاز كردن نبرد صبر وحوصله به خرج دهد وبه اصطلاح دست به دست كند، تا آنجا كه صداى اعتراض وشكوه مخلصان وياران او بلند شود. از آن رو، امام (عليه السلام)ناچار شد كه به آرايش سپاه خود بپردازد وفرماندهان خود را به نحو زير تعيين كرد:

ابن عباس را فرمانده كلّ مقدمه سپاه وعمّار ياسر را فرمانده كلّ سوار نظام و محمّد بن ابى بكر را فرمانده كلّ پياده نظام. آن گاه براى سواره وپياده نظام قبايل «مُذْحج» و«هَمْدان» و«كِنده» و«قُضاعه» و«خُزاعه» و«اَزْد» و«بَكر» و «عبد القيس» و... پرچمدارانى معيّن كرد. آمار كسانى كه در آن روز، اعمّ از سواره وپياده، تحت لواى امام (عليه السلام) آماده نبرد شده بودند به شانزده هزار نفر مى رسد.[1]

آغاز حمله از طرف ناكثان

در حالى كه امام (عليه السلام) مشغول بيان دستورات جنگى به سپاهيان خود بود، ناگهان رگبار تير از طرف دشمن لشكرگاه امام را فرا گرفت وبر اثر آن چند تن از ياران امام درگذشتند. از جمله، تيرى به فرزند عبد اللّه بن بديل اصابت كر دواو را