گفت: براى گرفتن انتقام خون او فرزندش اَبان از همه شايسته تر است. طلحه گفت: او فردى ناتوان است وما از او تواناتر هستيم.نهايتاً ابن عباس به سوى عايشه رفت واو را در ميان كجاوه اى ديد كه بر پشت شترى قرار گرفته بود وزمام شتر را قاضى بصره، كعب بن سور، در دست داشت وافرادى از قبيله ازد وضبه اطراف او را احاطه كرده بودند. وقتى چشم عايشه به ابن عبّاس افتاد گفت: براى چه آمده اى؟ برو به على بگو كه ميان ما واو جز شمشير چيز ديگرى نيست.

ابن عبّاس به سوى امام (عليه السلام) آمد وجريان را بازگو كرد. امام بار ديگر خواست كه اتمام حجّت كند تا با عذر روشن دست به قبضه شمشير ببرد. اين بار فرمود: آيا كيست از شما كه اين قرآن را به سوى اين گروه ببرد وآنان را به آن دعوت كند واگر دست او را قطع كردند آن را به دست ديگر بگيرد واگر هر دو را بريدند آن را به دندان بگيرد؟ جوانى برخاست وگفت: من، اى امير مؤمنان، امام (عليه السلام) بار ديگر در ميان ياران خود ندا كرد وجز همان جوان كسى به امام پاسخ نگفت.پس، امام (عليه السلام)مصحف را به همان جوان داد وگفت:قرآن را بر اين گروه عرضه بدار وبگو كه اين كتاب، از آغاز تا به پايان،ميان ما وشما حاكم وداور باد.

جوان به فرمان امام (عليه السلام) وهمراه با قرآن به سوى دشمن رفت. آنان هر دو دست او را قطع كردند واو كتاب خدا را به دندان گرفت تا لحظه اى كه جان سپرد.[1]

وقوع اين جريان نبرد را قطعى ساخت وعناد ناكثان را آشكار نمود. معالوصف، باز هم امام (عليه السلام) سماحت وبزرگوارى نشان داد وپيش از حمله فرمود:

من مى دانم كه طلحه وزبير تا خون نريزند دست از كار خود بر نمى دارند، ولى شما آغاز به نبرد نكنيد تا آنان آغاز كنند. اگر كسى از آنان فرار كرد او راتعقيب نكنيد.زخمى را نكشيد ولباس دشمن را از تن در نياوريد.[2]