را نمى پذيرفت وبه فكر چاره مى افتاد.

فرصتى كه از دست مى رفت

بزرگترين فرصت وحربه اى كه معاويه داشت خون عثمان بود. اگر او در همان روزهاى نخست از اين فرصت استفاده نمى كرد ديگر نمى توانست اين حربه را به كار ببرد.

معاويه پيراهن خونين خليفه را همراه با انگشتان نائله همسر عثمان، كه هنگام دفاع از شوهرش قطع شده بود، از بالاى منبر شام آويخته بود تا شاميان را به خونخواهى عثمان، كه به ادعاى معاويه به تحريك على (عليه السلام) كشته شده بود، وادار كند.اگر او در همان روزهاى نخست به دعوت على (عليه السلام) پاسخ مثبت مى گفت ديگر نمى توانست ريختن خون عثمان را به حساب امام بنويسد ومظلوميت عثمان را بر ضدّ آن حضرت عنوان كند. قتل عثمان تنها فرصت تاريخى بود كه معاويه مى توانست از آن به عنوان حربه برنده بر ضدّ على (عليه السلام) استفاده كند واِعمال اين حربه در صورتى امكان پذير بود كه دعوت على (عليه السلام) را نپذيرد و الاّ با بيعت او با امام، پيشوايى على (عليه السلام) تثبيت وخون عثمان نيز لوث مى شد وفرصت از دست مى رفت.

پى ريزى يك حكومت موروثى

معاويه سالها بود كه با زيركى خاص، با بذل وبخششهاى بى حساب، با تبعيد شخصيتهايى كه حكومت او را تحمّل نمى كردند، با تبليغات گسترده، با جلب عنايت خليفه وقت، مقدّمات يك سلطنت موروثى را پى ريزى كرده، پيوسته مترصّد مرگ يا قتل عثمان بود تا به آرزوى ديرينه خود جامه عمل بپوشاند.

از اين رو، حتّى پس از آگاهى از محاصره خانه خليفه به وسيله انقلابيون، او را كمك نكرد تا هرچه زودتر سايه عثمان از سرش كوتاه شود واو به آرزوى خود