نظرات امام (عليه السلام) بودند به او وفادار مى ماندند ودر نتيجه در مركز حكومت اسلامى اختلاف و دو دستگى پديد مى آمد وتوده هاى متشكّل را كه پشت سر امام (عليه السلام) قرار گرفته بودند، به صورت دسته هاى موافق ومخالف در مى آورد وچراغ عمر حكومت على (عليه السلام) در همان روزهاى نخست خاموش مى شد.

2ـ فرض كنيم انقلابيون تند وحادّ مماشات امام (عليه السلام) را با معاويه مى پذيرفتند ودر صفوف متّحدان على (عليه السلام) اختلاف ودو دستگى پيش نمى آمد، ولى بايد ديد كه معاويه در برابر مدارا ودعوت امام به همكارى چه واكنشى از خود نشان مى داد.آيا دعوت على (عليه السلام) را مى پذيرفت واز مردم شام براى وى بيعت مى گرفت ودر نتيجه خاطر امام از ناحيه شام آسوده مى شد؟ يا كه معاويه با هوشيارى وآينده نگرى خاصّ خويش پى مى برد كه اين مماشات ومدارا چند روزى بيش نمى پايد وعلى (عليه السلام)پس از استقرار وتسلّط كامل بر سراسر قلمرو حكومت اسلامى، او را از كار بركنار خواهد كرد وبه خودكامگى او پايان خواهد داد؟

شيطنت ومآل انديشى معاويه بر كسى پوشيده نيست.او بيش از همه كس على (عليه السلام) را مى شناخت ومى دانست كه وى نمى تواند در پوشش حكومت او به خودكامگى وصرف بيت المال در راه اغراض سياسى خود ادامه دهد، واگر امام او را به همكارى دعوت كند جز سازش موقت ومصلحت آميز چيز ديگرى نمى تواند باشد وبعداً او را با تمام قدرت قلع وقمع خواهد كرد وسرزمين بزرگ شام را به دست نيكان صحابه وافراد صالح خواهد سپرد.

با توجه به مراتب ياد شده، هرگز معاويه دعوت امام (عليه السلام) را نمى پذيرفت بلكه از آن، همچون پيراهن عثمان، براى تحكيم موقعيت خود در ميان شاميان ومتهم ساختن على (عليه السلام) به شركت در قتل خليفه استفاده مى كرد.

جايى كه ابن عباس مى داند كه مماشات امام (عليه السلام) هميشگى نخواهد بود بلكه تا وقتى است كه آن حضرت بر اوضاع مسلّط گردد، معاويه بهتر از او مى داند كه سازش على (عليه السلام) با او موقّت وزود گذر است ودر آن صورت قطعاً دعوت امام