نسبت اميرالمؤمنين(عليه السلام) با رسول اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)

اكنون كه در باره يكى از سه فضيلتى كه سعد وقّاص در حضور معاويه براى اميرمؤمنان (عليه السلام) ياد آورى كرد سخن گفتيم، شايسته است كه در باره آن دو فضيلت ديگر نيز به طور فشرده سخن بگوييم.

يكى از افتخارات امام (عليه السلام) اين است كه در تمام نبردها ملازم پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) وپرچمدار وى بود، جز در غزوه تبوك كه به فرمان پيامبر در مدينه باقى ماند.زيرا پيامبر به خوبى آگاه بود كه منافقان تصميم گرفته اند پس از خروج آن حضرت از مدينه شورش كنند. از اين رو، به حضرت على (عليه السلام)فرمود: تو سرپرست اهل بيت وخويشاوندان من وگروه مهاجر هستى وبراى اين كار جز من وتو كسى شايستگى ندارد.

اقامت امير مؤمنان (عليه السلام) نقشه منافقان را نقش بر آب كرد. لذا به فكر افتادند نقشه ديگرى طرح كنند تا حضرت على (عليه السلام) نيز مدينه را ترك گويد.از اين رو شايع كردند كه روابط پيامبر وحضرت على به تيرگى گراييده است وحضرت على به جهت دورى راه وشدّت گرما از جهاد در راه خدا سرباز زده است.

هنوز پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) چندان از مدينه دور نشده بود كه اين شايعه در مدينه انتشار يافت.امام (عليه السلام) براى پاسخ به تهمت آنان به حضور پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) رسيد وجريان را با آن حضرت در ميان نهاد. پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با ذكر جمله تاريخى خود ـ كه سعد وقّاص آرزو داشت اى كاش در باره او گفته مى شد ـ آن حضرت را تسلّى داد وفرمود:

«أَما تَرضى أَنْ تَكُونَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسى إِلاّ أَنَّهُ لا نَبِيَّ بَعْدِي؟»

آيا راضى نيستى كه نسبت به من، همچون هارون نسبت به موسى باشى؟ جز