اعظم آنها، در كتابهاى تاريخ و حديث و سيره محفوظ است. اگر تدوين و كتابت حديث ممنوع بود، چرا در حال حيات خود، دست به نوشتن اين آثار زد و وسيله بقاء آثار خود را فراهم آورد[1].

احاديثى از پيامبر در ضبط حديث

محدثانى مانند بخارى، ترمذى، ابو داوود، احمد و دارمى، احاديثى از پيامبر گرامى نقل كردهاند كه همگى حاكى از اجازه وى به ظبط احاديث است و ما بخشى از اين احاديث را در كتاب «بحوث فى الملل و النحل» از مدارك ياد شده نقل كردهايم، و خطيب بغدادى، همه را در كتاب «تقييد العلم» آورده است.

نقل همه آنها در اينجا مايه گستردگى سخن ميباشد، ما فقط به نقل آنچه بخارى كه اصح صحاح به شمار ميرود، در اين مورد آورده است، اكتفاء ميورزيم:

1ـ ابو هريره ميگويد: در سالى كه پيامبر اسلام، مكه را فتح كرد، قبيله خزاعه، به عنوان انتقام، مردى از بنى ليث را كشتند، خبر به پيامبر رسيد، بر مركب خود سوار شد و خطبهاى ايراد فرمود (خطبه را ياد آور ميشود)، آنگاه ميافزايد: مردى از اهل يمن حضور رسول خدا رسيد و گفت اى پيامبر خدا، اين خطبه را براى من بنويس. پيامبر دستور داد كه براى او بنويسند[2].

2ـ ابو هريره ميگويد: هيچ كس از ياران خدا، بيش از من از پيامبر نقل حديث نميكند، جز عبداللّه بن عمر. زيرا او حديث را مينوشت و من