عثمان كرده و خود را «ولى دم» معرفى كرده بود)،در سرزمين صفين روبرو شد، پس از نبرد سنگينى كه ماهها به طول انجاميد شكست دشمن قطعى گرديد; حاكم شام پس از مشورت با پير سياست (عمرو عاص)، دستور داد كه «قاريان» شام، قرآنها را بر سر نيزه كنند، و خواستار حكومت قرآن ميان دو گروه شوند; 3چنين حيله عوام فريبانه، طوفانى از اختلاف در ميان سپاه امام (عليه السلام) بر انگيخت. مقدس نماها نبرد با گروه مسلح به قرآن، و داعيان به حكومت كتاب خدا را تحريم كردند و خواستار توقف نبرد و باز گشت به حكومت قرآن شدند، در حالى كه امام و ياران عاقل و خردمند و دور نگر او، اين كردار را فريبى بيش ندانستند و بر ادامه نبرد اصرار ورزيدند، سر انجام فريب خوردگان سپاه امام، بر افكار عمومى ارتش غلبه كرده و صلح موقت را بر امام تحميل كردند. قرار شد، طرفين به جايگاه اصلى خود باز گردند، و نمايندگانى از دو گروه به عنوان «حَكَم» در نقطهاى بى طرف، اختلاف را بر كتاب خدا و سنت پيامبر، عرضه بدارند و نتيجه را اعلام كنند، كه بر هر دو گروه لازم است از آن پيروى كنند. در اين زمينه قراردادى ميان امام و معاويه تنظيم گرديد و شخصيتهايى از هر دو طرف آن را امضاء كردند. هنوز مركب قرارداد خشك نشده بود كه گروهى از مصرّان بر ترك نبرد و ارجاع اختلاف به دو حَكَم، از نظر خود بازگشتند و آن را مخالف اصل «لا حكم الاّ للّه»[1] پنداشتند و خواستار نقض عهد و پيمان شدند. ولى محال بود كه امام (عليه السلام)تحت فشار آنان قرار گيرد، و دست به پيمان شكنى بزند. از اين جهت، اين گروه، پس از بازگشت امام به كوفه، وارد مركز خلافت اسلامى نشدند و براى خود در منطقهاى بنام «حرورا» پايگاهى برگزيده و ايذاء و آزار امام و ياران او و سردادن شعار بر ضد او را آغاز كردند و به كشتن افراد معصوم و بيگناه، به جرم علاقهبه حضرت برداختند. امام پس از بردباريهاى