امامت، به زير كشيد، ولى در قرن هشتم، به دست برخى از حنبليها، يعنى «احمد بن تيميه حرانى دمشقى»، متوفاى 728، دوباره، مكتب «احمد»، مطرح شد و بار ديگر سلفيگرى به همان مفهوم رائج در دوران «احمد» و اندكى پس از او تا ظهور «اشعرى»، مورد توجه قرار گرفت.

«ابن تيميه»، بار ديگر احاديث تشبيه و تجسيم و جهت داشتن خدا را مطرح كرد و بر حفظ ظواهر آنها، اصرار ورزيد. ولى او به اين مقدار اكتفاء نكرد و دو اصل زير را نيز وارد آن مذهب كرد، در حاليكه روح «احمد» از آن دو اصل خبر نداشت.

1ـ سفر براى زيارت رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) را بدعت شمرد و آن را حرام كرد. روى اين اساس. هر نوع توسل به پيشوايان اسلام و اولياى الهى را مانند تبرك به آثار آنان بدعت و حرام و مخالف با اصول توحيد دانست.

2ـ احاديث فراوانى را كه درباره فضائل اهل بيت وارد شده و خود «احمد» و شاگردان وى نيز آن را نقل كردهاند، نادرست خواند و همه آنها را انكار كرد و از اين طريق، انديشه «عثمانيگرى عصر امويها» را كه در انكار فضائل على (عليه السلام)خلاصه ميگردد، و «احمد» با تلاش بسيار زياد، آتش آن را خاموش كرد، دوباره زنده ساخت و از اين طريق، مسأله «تريبع» و اينكه على چهارمين خليفه اسلامى است كه امام حنابله پايه گذار آن بود، موهون و سست اعلام شد.

ولى خوشبختانه به دليل خشونت در كلام و بدزبانى در گفتار، مكتب وى، چندان رواج نيافت، و بزرگان اهل سنت، به نقد و رد آن پرداختند و چه در زمان حياتش و چه پس از مرگش، كتابهاى فراوانى در ابطال انديشههاى او نوشتند[1]. تا آنجا كه از طرف قاضى القضاة شام، زندانى شد و در زندان درگذشت.