در عقائد، در عراق و شام و سپس در مصر، انتشار يافت»[1].

«مقريزى» ميافزايد: «هم اكنون توده مردم شهرها، همگى اصول اشعرى را پذيرفته و هر كس بر خلاف او دم زند، خون او ريخته ميشود»[2].

ما در جلد دوم اين كتاب (فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامى)، خواهيم گفت كه «شيخ ابو الحسن اشعرى»، هر چند از نظر ظاهر، تغييراتى در مسائل مربوط به «تجسيم» و «تشبيه» و «جهت داشتن» و... پديد آورد، ولى اگر به عمق آن اصول برسيم، باز جدا از چنين انديشههايى نخواهد بود. ـ مشروح اين مطلب را در جلد دوم خواهيد خواند. ـ در هر حال امامت «ابو الحسن اشعرى»، «احمد» را تنها در قلمرو عقائد به عقب راند، ولى امامت او در احكام و فروع، به قوت خود باقى ماند. هم اكنون بخشى از مسلمانان، مخصوصاً در قسمت شام و نجد و حجاز، در تكاليف و فروع، از وى پيروى ميكنند. در هر حال، سلفيگرى و تظاهر به اصول «تجسيم» و «تشبيه»، با انتشار مذهب «اشعرى»، به دست فراموشى سپرده شد، بهويژه كه شاخه ديگرى از اهل حديث، در منطقه خراسان، به نام «ماتريديه»، در قرن چهارم اسلامى، پديد آمد كه آنان نيز بسان «ابو الحسن اشعرى»، در قسمتى از اصول عقائد اهل حديث، تجديد نظر كردند و با روييدن اين دو شاخه از يك ريشه، اصل، به بوته فراموشى سپرده شد و اهل سنت، غالباً پيرو عقائد «اشعرى» و يا «ماتريدى» گشتند.

احياء مكتب سلفى گرى در قرن هشتم

هر چند روش «خرد گرايى» ابو الحسن اشعرى، «احمد» را از جايگاه بلند