مسلمانان قتل عام و زنان آنان اسير شدند، و فرزندان مهاجر و انصار، به اسارت در آمدند، و بسان اسيران كافر بر دستهاى آنان داغ نهاده شد. اگر دوران خلافت عبد الملك و فرمانروايى حجاج را بررسى كنيد، خواهيد ديد، پنجاه سال دوم از قرن اول، بدترين عصرها بوده، نه خيرى در سران حكومتها بود و نه در اكثريت مردم فضيلتى وجود داشت. (الناس على دين ملوكهم).

5ـ چگونه ميتوان گفت، ياران پيامبر بالاتر از جرح و تعديلند؟ و نميتوان از آنان برائت جست، هر چند مرتكب كار زشت شوند؟ در حاليكه خدا به پيامبر خود هشدار ميدهد كه «اگر شرك ورزد، عمل او بى نتيجه شده و از زيان كاران خواهد بود»[1].

و نيز ميگويد: «ميان مردم به درستى داورى كن و از هوا و هوس پيروى مكن كه از راه خدا گمراه ميشوى و عذاب سخت در كمين افراد گمراه است، زيرا آنان روز حساب را فراموش كردهاند»[2].

6ـ شگفت از گروه اهل حديث و حشويه است كه از نسبت دادن گناه به پيامبران پروايى ندارند و اگر كسى پيامبران را مصون از گناه دانست، با القاب «قدرى»، «معتزلى» و «ملحد» از او ياد ميكنند، در حالييه اگر كسى درباره عمروعاص و معاويه سخنى گفت، فوراً چهرهها برافروخته شده و گردنها كشيده ميشود و چشمها از خشم و غضب تنگ ميگردد»[3].